Półtora roku temu, w rozmowach katolików o renowacji garwolińskiej świątyni Przemienienia Pańskiego, pojawiła się hipoteza mówiąca, że przy okazji przebudowy prezbiterium, być może zmieni się lokalizacja tabernakulum, czyli miejsca obecności Eucharystii. Wzorem świątyni w których po ostatnim soborze już takiej zmiany dokonano, tabernakulum miałoby znaleźć się i u nas w bocznym ołtarzu. Dla tradycjonalistów, do których sam należę, możliwość ta była niepokojąca, bo usuwała z głównej osi kościoła mistyczne centrum. O ile mi wiadomo, ze zmiany takiej zrezygnowano.
Jednak kiedy natrafiłem na fragment tekstu dotyczącego stosunku Benedykta XVI do tej ważnej kwestii sakralnej, pomyślałem, że nie tylko mnie jego wymowa zainteresuje. Oto on.
„Jest zatem konieczne, by miejsce, gdzie przechowywane są Postacie Eucharystyczne, było łatwo rozpoznawalne przez każdego, kto wchodzi do kościoła, również dzięki wiecznej lampce. W tym celu należy wziąć pod uwagę układ architektoniczny budynku sakralnego: w kościołach, w których nie ma kaplicy Najświętszego Sakramentu, a pozostał ołtarz główny z tabernakulum, wskazane jest, by zachować ten układ dla przechowywania i adoracji Eucharystii, unikając w tym miejscu stawiania fotela dla celebransa”.
Słowa te padają w posynodalnej adhortacji apostolskiej „Sacramentum Caritatis” z marca 2007, a cytuje je w swym tekście „Jubileusz Benedykta XVI” Artur Rumpel z tygodnika Najwyższy Czas (17.04.10).
Za różnicą lokalizacji tabernakulum, kryje się wybór: czy Kościół winien stawiać w centrum swego istnienia mistycznie wcielonego transcendentnego Boga, czy „uwspółcześnić się” i położyć akcent na adorację Boga-między-ludźmi.